Od pewnego czasu w naszym regionie niektóre państwa zaczęły się bardziej zbroić. Przykładem może być Szwecja, która po zainicjowaniu poważnej dyskusji przez generała Sverkera Goransona, przewiduje zwiększenie ilości brygad wojskowych, a nawet podniesienie wydatków na armię. Powodem jest ujawniona przez Goransona 30 grudnia 2012 roku informacja, że Sztokholm byłby w stanie bronić się w przypadku najazdu tylko tydzień. A trzeba pamiętać, że Szwedzi nie dysponują słabą, ale nowoczesną armią. Chcą jednak nadrobić zaległości ilościowe, tym bardziej, że jak się wskazuje, uzawodowienie armi spowodowało osłabienie czynnika sił rezerwowych. Czy dzieci Gustava Adolfa wchodzą na etap przygotowań do wojennej ścieżki? Mają ku temu powody, w marcu bieżącego roku rosyjskie Tu-22M3 przeprowadziły pozorowany atak na Szwecję. (1) To właśnie Tu-22M3 bombardowały Tbilisi w 2008 roku(2).
Także Norwegia wprowadza większe reguły wydatkowe na armię. W 2014 roku całość środków ma być rekordowa, przeznaczona na modernizację całości sił zbrojnych. Przypominając, że norweskie siły zbrojne dokonają także wprowadzenia samolotów F-35, które są nową generacją myśliwców. Co przy naszych F-16 jest krokiem daleko wyprzedzającym Polskę w staraniach o zachowanie własnego bezpieczeństwa. Nas nie stać na taki wydatek, a szkoda, gdyż to właśnie obrona powietrzna jest największym priorytetem w dzisiejszych czasach. Jednak korzystamy z norweskich rozwiązań, co pokazał zakup rakiet NSM (3), a pocieszająca informacja jest to, że są plany na zakup kolejnych rakiet i wyposażenia, aby stworzyć drugi dywizjon rakietowy. Czy nie miałoby sensu zacieśnić współprace technologiczną z Norwegią? Na pewno byśmy zyskali, ale co możemy dać w zamian? Państwo to celowo reaguje zwiększeniem wydatków, gdyż ma swoje interesy w Arktyce, tym bardziej, że Rosja też chce traktować ten obszar jak swoją strefę wpływów(4).
Wydatki Rosji na obronę w stosunku do Europy są o 16% wyższe! Czy Szwecja zmieni politykę neutralności na alians z NATO, w którym jest Dania i Norwegia, a także Polska? (5) Niestety rozbieżność interesów może być zbyt duża, a lepszym rozwiązaniem byłoby jednak NATO, bo po co coś tworzyć od podstaw, kiedy jest już gotowa struktura obronna? Polska powinna powziąć wysiłki w kierunku zbliżenia Sztokholmu do Sojuszu Północnoatlatyckiego. Jeśliby jednak udało sie stworzyć nordycki sojusz państw takich jak Szwecja, Dania, Norwegia, Finlandia (6) to Polska winna do niego należeć. Byłoby to lepszym rozwiązaniem niż echo polityki jagiellońskiej, która wywołuje u naszych sąsiadów raczej niechęć, niż życzliwość.
W listopadzie maja się odbyć NATO-wskie ćwiczenia „Steadfast Jazz 2013”, gdzie główny trzon sił ma się składać z wojsk Francji, Polski. Jednak swoje zainteresowanie wyraziły także rządy neutralnej Finlandii, Szwecji, Ukrainy i Macedonii. Swego rodzaju kontra Sojuszu względem rosyjsko-białoruskich ćwiczeń „Zapad 2013” będzie się narzucać mimo woli powstrzymania takich skojarzeń, a sukces lub porażka tych manewrów zadecyduje o opinii, kto jest w istocie skuteczniejszy Rosja, czy NATO. A jest się czego obawiać, bo jak donosi GW sam Sojusz jest żałośnie słaby, co nawet ukazała operacja w Libii, gdzie samoloty zrzucały betonowe bomby, ponieważ prawdziwych zabrakło. Tego typu informacje nie są dla nas korzystne, tym bardziej, że pod naciskiem USA od długiego już czasu „bawimy się” w wojny przeciwko partyzantom w Afganistanie, która z naszego punktu widzenia nie ma żadnego związku z obronnością na terenie Europy(7).
Jeśli w następnych latach to Rosja dokona jakościowego i ilościowego skoku w wielkości sił zbrojnych, to nie należy oczekiwać po tym państwie mniejszej asertywności. Jak powtarzał twórca strategii powstrzymywania George Kennan, nawet niewielkie siły wojskowe dają bardzo wiele w międzynarodowych rozgrywkach dyplomatycznych. Samotna Polska, pomna swoich doświadczeń z sojusznikami z 1939 roku, musi zwiększyć swoje siły, w czym może jej pomóc doktryna Komorowskiego jeśli nie okaże się listą pobożnych życzeń na papierze. Polska nie może działać samotnie, nie może uzależniać swojej polityki od Niemiec, które już teraz proponują nam okręty podwodne bez pocisków manewrujących. A te trzeba pamiętać, tylko z pociskami manewrującymi mogą zwiększyć naszą pozycję w regionie, powód jest prosty. Nie wystarczy mieć tarczę, co postuluje Komorowski, ale trzeba posiadać także i miecz. Brzmi to patetycznie, mimo wszystko nie należy oczekiwać przyszłości, która będzie spokojna. Ten czas się skończył. Państwa Skandynawskie zbroją się z prostej przyczyny – wiedzą, że Rosja rozmawia tylko z silnymi, słabych po prostu niszczy. Nie można tego przeceniać, mimo wszystko okres PRL-u pokazał nam, że silna Moskwa może narzucić Polakom inny, satelicki rząd.
Konkluzja:
„Bezpieczeństwo nie jest wszystkim, lecz bez bezpieczeństwa wszystko jest niczym”
Cyt: Klaus Neuman
(8)
Źródła:
1.
http://www.defence24.pl/news_szwecja-wzrost-wydatkow-na-obrone-cel-poprawa-gotowosci-bojowej
2.
R. D. Asmus, Mała Wojna, która wstrząsneła światem. Gruzja, Rosja i przyszłość Zachodu, Respublica Nowa, Warszawa 2010, s. 311-312.
3.
4.
5.
http://www.defence24.pl/analiza_szwecja-wejscie-do-sojuszu-wojskowego-jedynym-wyjsciem
6.
http://www.altair.com.pl/news/view?news_id=9665
7.
8.
W. Kitler, Bezpieczeństwo Narodowe RP. Podstawowe kategorie. Uwarunkowania. System, AON, Warszawa 2011, s. 29.
Komentarze